Meaning and Position of Politics in Ja'fari School

Abstract

Politics is a science formed within the framework of belief principles and time circumstances. This fact guides us to accept that there is no unified understanding of political science in the outside world, and we witness the formation of different viewpoints and theories in this regard according to the schools and circumstances. The approach of this article is limited to the principles of Ja'fari School which is derived from Imam Ja'far Sadegh's lifestyle. I have tried to answer the following question: What is the position of politics in Ja'fari School in theoretical, epistemological, methodological and applying aspects? In order to achieve this goal, I have tried to design and present a comprehensive theoretical framework dealing with analysis of politics at four levels of ontology, epistemology, teleology and methodology. The analysis of Imam Sadegh's lifestyle indicates that: in Ja'fari School, politics is not the science of power, but the science of happiness. Thus we can claim that the Islamic pattern of politics can be considered as an alternative theory instead of secular political science.

این واقعیت که سیاست علمی است که در چارچوب اصول اعتقادی و شرایط و مقتضیات زمانی شکل می گیرد، ما را به آنجا رهنمون می شود تا بپذیریم که تلقی های واحدی از علم سیاست در عالم خارج وجود ندارد و متناسب با مکاتب و شرایط شاهد شکل گیری دیدگاه ها و نظریه های مختلفی در این زمینه می باشیم. رویکرد نگارشی مقاله حاضر مقید به اصول و مبانی مکتب جعفری که بر گرفته از سیره مبارک امام جعفر صادق (ع) می باشد و در آن سعی شده تا به این پرسش اساسی پاسخ داده شود: سیاست از حیث نظری، معرفتی، روشی و کاربردی چه جایگاهی در مکتب علمی جعفری دارد؟ برای نیل به این هدف سعی گردیده تا چارچوب نظری جامعی که به تحلیل سیاست در چهار سطح اساسی هستی شناسی، معرفت شناسی، غایت شناسی و روش شناسی، می پردازد، طراحی و ارائه گردد. تحلیل سیره امام صادق (ع) حکایت از آن دارد که: سیاست از حیث ماهیت در مکتب جعفری نه علم قدرت، بلکه علم سعادت است و از این حیث می توان ادعا نمود که الگوی اسلامی سیاست (مستند به اصول مکتب جعفری) می تواند به نظریه ای بدیل برای علم سیاست سکولار جاری به حساب آید.