The basis of legitimacy in the Islamic state from the point of view of the Nahj al-Balagh

Abstract

Amir al-Mu'minin Ali (PBUH), himself and Ahlul-Bayt Rasul Akram (PBUH), refer to the people about the caliphate and the province, and, in many cases, in the honorable book of Nahj-ol-Balaghah, have been accused of usurping their rights. The glories and protestations of Ali (as) can be identified with three important indicators of "political philosophy", "political sociology" and "meritocracy." These attributes are along each other, meaning that the stability of the state is the divine legitimacy of the leader. However, in the realization of the rule of law, the presence and selection of people is also necessary. Considering the importance of the choice of the leader and the different views expressed in this regard in the Islamic discourse, a research has been done in this regard. The findings of this paper, which are based on the descriptive-analytical method and the library sources, indicate that the province of Islamic leaders is in fact a divine religion; in other words, the Provincial is originally from that God, and he is the province for his own installation, Who is the Prophet of Islam (PBUH) and the infallible Imams (AS), and has been given over to the general assembly of the Prophet (s) during the time of the absence of the Prophet (s) to become a comprehensive jurisprudent. Legitimacy and democracy in Western political philosophy and Islam are both different in nature and in terms of attitudes: in Islam, legitimacy is from God and popularity is popular, and democracy is a method, but in Western political philosophy, the legitimacy of the same is acceptable. an‎d democracy is worthy

امیرالمؤمنین علی (ع)، خود و اهل بیت رسول اکرم (ص) را أحق بر مردم نسبت به امر خلافت و ولایت، می داند و در موارد بسیاری در کتاب شریف نهج البلاغه از غصب حق خویش گلایه کرده اند. شِکوه و اعتراض حضرت علی (ع) را میتوان با سه شاخص مهمِ «فلسفه سیاسی»، «جامعه شناسی سیاسی» و «شایسته سالاری» شناخت. این شاخصه ها در طول یکدیگر قرار دارند به این معنی که لازمه ی ثبات حکومت، مشروعیت الهی رهبر است. ولی در تحقق عملی حاکمیت، حضور و انتخاب مردم نیز لازم است. با توجه به اهمیت موضوع انتخاب رهبر و دیدگاه های مختلفی که در این باب در فرق اسلامی مطرح شده است، پژوهشی در این زمینه صورت گرفته است. یافته های این مقاله که براساس روش توصیفی-تحلیلی و منابع کتابخانه ای بدست آمده نشان دهنده آن است که ولایت رهبران اسلامی، در حقیقت نص الهی شناخته می شود؛ به عبارت دیگر ولایت در اصل از آنِ خداوند است و او ولایت را به نصب خاص خود، که پیامبر اکرم (ص) و امامان معصوم (ع) هستند، واگذار کرده است و در زمان غیبت حضرت ولی عصر (عج) به نصب عامِ ایشان، که فقیه جامع الشرایط باشد، واگذار شده است. مشروعیت و دموکراسی در فلسفه سیاسی غرب و اسلام، هم از نظر ماهیت و هم از نظر نگرش متفاوت است: در اسلام مشروعیت از ناحیه خداوند و مقبولیت جنبه مردمی دارد و دموکراسى، به مثابه روش است اما در فلسفه سیاسی غرب، مشروعیت همان مقبولیت است و دموکراسى ارزش محسوب میشود