Discourse and the Political Conditions of Imam Kazem`s Age

Abstract

الي جانب التعرف علي الحوار السياسي لايمه الشيعه المعصومين و الذي كان يتعارض مع الحوار السياسي للامويين و العباسيين، فان الاخذ بعين الاعتبار مقتضيات الزمان او المكان و الظروف السايده في زمانهم امرا ضروريا جدا، لان تاثير هذا العامل هو السبب في تباين المواقف و الاداالسياسي للايمه في الفترات التاريخيه المختلفه. الدراسه تسعي من خلال الاعتماد علي الشواهد التاريخيه و تحليلها، تبيين تاثير عامل الزمن من الناحيه السياسيه علي مواقف الامام الكاظم(ع) السياسيه و الاشاره الي ان الامام(ع) بادر تماشيا مع فتره امامته باتخاذ سياسه التقيه و امتنع عن اي تعاون مع العباسيين او العمل ضدهم، و لكن عندما اقتضت الضروره و علي اساس الحوار السياسي لابايه الكرام، بادر الي الاحتجاج و المعارضه العلنيه او الضمنيه و نقد الحكومه العباسيه و بالتالي فان هذه المواقف و التصدي للسلطه و الاقتدار السياسي العباسي المستبد ادت الي سجنه و استشهاد هذا الامام الهمام.

In addition to the political discourse of Shiite pure Imams being against that of Umayyid and abbasian, paying attention to the conditions ruling the age would be also of full necessity. For the effect of this element has been the cause for their opposite political actions during the history. In this paper, the effect of political conditions on Imam`s political position has been studied. It has been shown that, though Imam in appropriate to the political states of his age has taken the policy of dissimulation,taqiyyah, and avoided any activity for or against Abbasid, in some necessary cases and following his father and grandfathers opposed clearly or secretly. In this way, the opposition led to his prison and martyrdom.

غیر از شناخت گفتمان سیاسی امامان معصوم شیعه که در تعارض با گفتمان سیاسی امویان و عباسیان بود، توجه به عنصر مقتضیات زمانه یا فضا و شرایط حاکم بر دوره آنان ضرورت تام دارد. زیرا تاثیر این عنصر، سبب اختلاف در مواضع و عملکرد سیاسی آنان در دوره‌های مختلف تاریخی است. در این پژوهش برآنیم با استناد به شواهد تاریخی و تحلیل آنها، تاثیر عنصر زمانه را به‌لحاظ سیاسی، بر مواضع سیاسی امام موسی کاظم(ع) بررسی کنیم و نشان دهیم که هرچند آن حضرت متناسب با زمانه سیاسی دوره امامت خود، سیاست تقیه را اتخاذ و از هرگونه همکاری با عباسیان و یا اقدام بر ضد آنان کناره‌گیری کرد، اما بنا‌به ضرورت و بر مبنای گفتمان سیاسی پدران خود، نسبت‌به حکومت عباسی، به اعتراضِ آشکار یا ضمنی میپرداخت، و سرانجام همین مواضع و مبارزه با سلطه و اقتدار بلامعارض سیاسی عباسیان در عصر خلافت هارون بود که به حبس و شهادت آن حضرت انجامید.