On the saying 289th of Nahj al-Balagha (the personality of a brother)

Abstract

Abstract One of the most beautiful sayings of Nahj al-balagha, formally and semantically, is that of 289th. Imam Ali (PBUH) in this saying adds up the characteristics of a person who deserves to be a brother of him. Different items in this saying having been issue to debates by translators and interpreters of Nahj al-balagha. Studying these debates leads to a new understanding of the words of Imam. however, about some not much has been said. The first opacity concerning this saying ,is its speaker as in some hadith books such as al-Kafi and historical books such as al-Bidaya wa al-Nahaya, the speaker is considered Imam Hassan (PBUH). The second point is the addressee of this words ie. To whom this saying was addressed and who was meant by it. The third point is the meaning of the the clause”kana zaiifan mostaz’afan” and the last one refers to the structural and syntatical role of the clause”la yudli bihojaten hatta ya’ti ghaziyan”. In this article, giving an acceptable answer to these questions has been pursued. According to this article, the speaker is Imam Ali (PBUH) and the addressee is all those who want to reach the status of a brother to Imam Ali (PBUH) although a particular addressee such as Abuzar Ghefari is not refuted. the meaning of the first clause mentioned is that he was not a man of power and people thought of him as weak: the second clause is defining the clause “fa huwa laysu ghabin wa sillu wadin”. Keywords: Imam Ali (PBUH), Nahj al-balagha,sayings (hekmat), the 289th saying, brotherhood, edifiying

چکیده از حکمت‌های بسیار زیبای نهج‌البلاغه به‌لحاظ ساختاری و محتوایی، حکمت 289 است. امام علی (ع) در این حکمت، ویژگیهای انسانی را برمیشمرند که شایستگی برادری امیرالمومنین (ع) را داراست. این حکمت دربردارنده نکاتی است که درباره آن‌ها بین مترجمان و شارحان نهج‌‌البلاغه اختلاف نظر وجود دارد. از این‌رو، بررسی این اختلافات نکات جدیدی را از فهم کلام امام (ع) نمایان میکند؛ البته درباره بعضی از آن‌ها هیچ‌گونه مطلبی بیان نشده است. اولین نکته ابهام‌آمیز در این حکمت، گوینده آن است؛ زیرا در بعضی از کتب روایی، ازجمله کافی و کتب تاریخی مانند البدایه و النهایه، گوینده امام حسن مجتبی (ع) معرفی شده است. دومین نکته، مخاطب حکمت است؛ یعنی اینکه این حکمت خطاب به چه کسی گفته شده و وصف چه کسی است. سومین نکته، مفهوم عبارت «وَ کَانَ ضَعِیفاً مُسْتَضْعَفاً» است و چهارمین نکته، جایگاه ساختاری و محتوایی در عبارت «لَا یُدْلِی بِحُجَّه حَتَّی یَاْتِیَ قَاضِیاً» است. در این پژوهش، سعی شده است به تحلیل این مسایل پرداخته و جوابی اطمینان‌بخش داده شود. به‌نظر نگارندگان، گوینده حکمت امام علی (ع) است. مخاطب نامه تمام انسان‌هایی هستند که میخواهند خود را در جایگاه برادری امیرالمومنین (ع) پیدا کنند؛ گرچه مخاطب خاصی مثل ابوذر غفاری دور از نظر نیست. مفهوم عبارت «وَ کَانَ ضَعِیفاً مُسْتَضْعَفاً» این است که او فردی بدون قدرت اجتماعی بود و مردم نیز او را ضعیف میانگاشتند و عبارت «لَا یُدْلِی بِحُجَّه حَتَّی یَاْتِیَ قَاضِیاً» توصیف عبارت «فَهُوَ لَیْثُ غَابٍ وَ صِلُّ وَادٍ» است. کلیدواژه‌ها: امام علی (ع)، نهج‌البلاغه، حکمت و موعظه، کلمات قصار، حکمت 289، برادری، اخوّت، تربیت.