The ideology of Acquittance (Barāʾah) among the Companions of Shīʿa Imams in the era of Şādiqayn (Imam al-Bāqir &Imam al-Şādiq) (a.)

Abstract

Şādiqayn era is a specifically important historical phase since during this time the disciples tried to acquit themselves from people involved in Saghife Sedition. Acquittance, having been started as a social movement in the society during Imam Sajjad, manifested itself in various ways owing to disciples of Imamie. This acquittance movement assumed such an importance that a major distinction between Imamie Shias and other islamic and Shia sects was this very criterion. The thoughtline of Rafz (rejection of mainstream officials) and the epithet Rafezi (rejectionist) have their roots in this thoughtline. The basis for acquittance among the disciples centers on initial rejection and illegitimizing undivine Imams. Historical proofs and indicators are so many that one can easily prove autheniticity and strengths of this movement in Imamie Shiaism simply by depicting the events back then. The current paper seeks to utilize historical and narrative accounts with a descriptive-analytical approach and explore the events in this historical era.

عصر صادقین عصر اوج گیری برایت از سران سقیفه از جانب اصحاب است. تحقق برایت که قبل از این، در عصر امام سجاد (ع) به صورت یک جریان در جامعه پا گرفته بود، اکنون به واسطه اصحاب امامیه به شیوه های گوناگون نمایان می شود؛ به گونه ای که یکی از تمایزهای اصلی شیعه امامیه در جامعه نسبت به دیگر فرق اسلامی و شیعی، برایت نسبت به سران سقیفه است. اندیشه رفض و تسمیه رافضه و رافضی، برخاسته از همین موضوع برایت است. اساس اندیشه برایت نزد اصحاب، انکار و نامشروع دانستن امامت غیر الهی است و شواهد و قراین به اندازه ای است که به روشنی می توان اصالت و ریشه دار بودن اندیشه برایت در تشیع امامی را با به تصویر کشاندن چنین دورانی ثابت کرد. این ادعا با ارایه گزارش های تاریخی و روایی، البته به صورت تحلیلی و توصیفی، در این مقاله به تصویر در آمده است.